Брэсцкае абласное ўпраўленне МНС у асобах

Ветэраны

На тэрыторыі Брэстчыны актыўна працуе аддзяленне Беларускай грамадскай арганізацыі ветэранаў "Ратавальнік". У яе радах сёння – больш за паўтысячы ветэранаў пажарнай аварыйна-выратавальнай службы вобласці.

Нягледзячы на ​​такую ​​вялікую колькасць, ветэранскі калектыў згуртаваны, поўны энергіі і займае актыўную жыццёвую пазіцыю. У значнай ступені дзякуючы свайму лідэру – старшыні Брэсцкага абласнога аддзялення «Ратавальнік» Аляксандру Залеўскаму. Аляксандр Валер'евіч – чалавек вельмі дзейны, адказны, неабыякавы. Для яго няма «чужых» праблем. Усе вострыя, праблемныя моманты, з якімі сутыкаюцца сябры арганізацыі, бярэ «на аловак» і аператыўна дапамагае вырашаць. Цесна ў гэтым плане ўзаемадзейнічае з кіраўніцтвам Брэсцкага абласнога ўпраўлення МНС.

Абласное аддзяленне арганізацыі жыве паўнавартасна і дынамічна, не зацыкляючыся толькі на бытавых пытаннях. Дзякуючы ініцыятыве Аляксандра Залеўскага і падтрымцы абласнога ўпраўлення МНС ветэраны шмат падарожнічаюць.

Ідэй і задумак у старшыні Брэсцкага аддзялення «Ратавальнік» мноства. Мы пра іх абавязкова раскажам на старонках сайта Брэсцкага абласнога ўпраўлення МНС.

Грамадскія лідары

Сяргей Воўк нарадзіўся 10 красавіка 1966 года ў горадзе Брэсце. Скончыў гарадскую сярэднюю школу №4, пасля чаго паступіў у ПТВ №151 на токара. Вясной 1984 года быў прызваны ў рады Узброеных Сіл. Служыў у чыгуначных войсках у Баку, быў намеснікам камандзіра ўзвода. Пасля войска ўладкаваўся токарам на аўтабазу. Затым працаваў токарам, шліфоўшчыкам, марнатраўцам на СТА аўтамабіляў № 1 Брэста.

Наш герой звязаў сваё жыццё з тушэннем пажараў яшчэ ў далёкім 1993 годзе, калі пачаў службу ў аб'ектавай пажарнай прафесійнай часці №4. Уладзімір Кузьміч, начальнік часці, быў яго сябрам. Ён і прапанаваў Сяргею Уладзіміравічу стаць пажарным.

У 1995 годзе стаў камандзірам аддзялення пажарнай аварыйна-выратавальнай часці нумар 3, дзе і праслужыў да 2011 года.

У памяці ветэрана захоўваецца мноства гісторый. Пажары, аварыі, экстрэмальныя сітуацыі – за доўгія гады службы яму давялося шмат пабачыць.

– Першым складаным пажарам для мяне стала ўзгаранне на тарнай базе па вуліцы Фартэчнай, – успамінае суразмоўца. – Гарэлі драўляныя скрыні. З-за моцнага агню было настолькі горача, што даводзілася самім аблівацца вадой.

Па словах Сяргея Уладзіміравіча, кожная сітуацыя патрабуе лімітавай сабранасці, вытрымкі, уменні хутка прыняць адзіна дакладнае рашэнне.

І прыгадвае яшчэ адну надзвычайную сітуацыю.

– Выехалі на тушэнне пажару ў падвале. Я першым зайшоў, выявіў ачаг узгарання і даў каманду падаць ваду. На зваротным шляху задымленне стала такім шчыльным, што не дазваляла штосьці ўбачыць далей выцягнутай рукі. Прыйшлося апускацца на падлогу і паўзці пад трубой.

Даводзілася яму і людзей ратаваць. Успамінае, як на пажары ў паўднёвым мястэчку ў суседняй кватэры ад дыму стала дрэнна дзяўчыне. Ён аказаў ёй першую дапамогу і вынес на вуліцу.

За гады службы Сяргей Воўк зарэкамендаваў сябе не толькі актыўным і адказным работнікам, але і сапраўдным баявым таварышам – яму давяралі, з ім раіліся.

А яшчэ наш герой прымаў актыўны ўдзел у спартовых мерапрыемствах. Яго можна было ўбачыць і на плаванні, і на валейболе, і на ўзняцці гіры. Неаднаразова быў прызёрам спаборніцтваў, ёсць граматы і дыпломы.

Сяргей Уладзіміравіч заўсёды адказна ставіўся да любой справы. За высокі ўзровень прафесійнага майстэрства ён узнагароджаны нагрудным знакам «Выдатнік пажарнай аховы», памятным нагрудным знакам «155 гадоў пажарнай службе Беларусі».

Выратавальная справа нават на пенсіі не пакідае ветэрана. Сёння ён працуе матарыстам-рулявым у Брэсцкай абласной арганізацыі АСВОД.

Ён вельмі актыўны, таварыскі і добры чалавек, любіць парадак і арганізаванасць, не адмовіць у дапамозе. У ім шмат кахання і цікавасці да жыцця.

У вольны час займаецца развядзеннем пчол.

– Пчалярства – праца нялёгкая, але цікавая, – дзеліцца суразмоўца. – У мяне больш за 20 вулляў і да кожнай пчаласям'і трэба знайсці свой падыход, пастаянна яго ўдасканальваць. Пчолы – гэта рабацягі, яны стымулююць мяне да працы.

Імкнецца весці актыўны лад жыцця, з задавальненнем катаецца на лыжах і падае прыклад маладому пакаленню.

Жонка Таццяна, двое дзяцей – Ганна і Максім – ганарацца мужным татам і мужам.

Сяргей Воўк знаходзіцца ў ветэранскай арганізацыі. Прымае ўдзел у гарадскіх мерапрыемствах. Ветэран любіць сустракацца і гутарыць з маладым пакаленнем, дзяліцца сваімі ведамі, досведам. Сяргей Уладзіміравіч падкрэслівае, што трэба быць сумленным чалавекам, заўсёды рухацца наперад, даведвацца новае. Тады абавязкова ўсё атрымаецца.